Jy vang my woorde met jou vingers
en bottel dit in jou oë,
dan sê jy vir my dat jy water is;
maar hoewel ek lief vir wyn is,
het ek water nodig om te leef.
Rooi soos Cabernet
bloei die wonde wat jy
in my hart
genadeloos met jou ystervingers
gegrou het.
Kom lê by my:
jou oë blou van die dou
en jou lyf vol van die son.
Hou my teen jou
sodat ek jou hart voel klop
teen die lentebloeisels
wat geil groei uit my hart.
Jou liggaam is ‘n vlakte
waarop ek duine skilder…
my hande hardloop speels
oor die blond van jou borskas,
en soek die dale van jou naeltjie
om rakelings te spring
na die spiere
wat styf span in jou arms.
1 comment:
Sjoe! My hart klop sommer bietjie warmer nadat ek dit gelees het!
Post a Comment